آن عابری که زیر باران می خندید ، من بودم

چشمانت را ببند
و به آینده فکر کن
چیزی جز سیاهی میبینی؟

یه سال دیگه گذشت و من هنوز وفادارم بهت
پاییز دوس داشتنی من
می دونم که خیلی حرف واسه گفتن داری
اومدم سنگ صبورت باشم
بدون چتر

درد را با چه اندازه میگیرند
درد دارم
از اینجا
تا تو
خدایش قشنگه

روزهای هفته به چه کارم می آید
وقتی که تو
در هیچکدامشان نیستی

بر تن لخت زمان میبافم پیراهنی...تار وپودش همه غم....میبرم تا تماشای خیال.....
به شب تلخ وسیاه......که جدا کرد مرا....همه از حس نگاه...
به شبی خون الود....زخمی حادثه ها....سحری بی مادر...شب یلدای سیاه....
بعد ان شب سیاه ....شده ام بغض نگاه.....
من پر از حس جنون...زخمی بازی خون....
کس نفهمید مرا.....زیر پاهای زمان....
حس یک عشق سیاه....چه لگد کوب شدست....
کس نفهمید مرا......من که زخمی بودم.....تن من تاب نداشت....
مرهمی نیست مرا...دیر گاهیست..زخم تن خوب شدست....
زخم دل را چه کنم؟کس نفهمید مرا....
ببرد تا به خدا...شایدم کند دوا...زخم کهنه مرا....
ای خدا تنگدلم....باغ بی یاس منم...
. یک خراشی داده...غم به احساس من...
مرهمی باش مرا...بشکن این بغض مرا....
حس کن احساس مرا...
در سحری که غمگین است....
دلنوشته های من

بخوبی احساسات با واژه های ساده منتقل کردند.
امیدوارم موفق باشن.

به هر چه دل میبندم از دست میدمش
مراقب خودت بــآش
:x خیـــلی قشنــگه
هم نوشــته هاش هم وبـــلاگ خود
................
[edit=aqanader]1392/03/14[/edit]

ارزش هزاربارخواندن راهم دارد-ممنون

چه عاشقانه آرام بود...... چه عاشقانه......

آن عابری که زیر باران می خندید ، من بودم
وانکه بر من می خندید باران بود...